Εκτύπωση

IMG 2334Γεωργίου ὁσίου τοῦ ἐν Μαλαιῷ. Πλάτωνος τοῦ Στουδίτου καί Ζωσιμᾶ ὁσίων (στ´αἰ.), Θεωνᾶ Θεσσαλονίκης, Νικήτα ἱερομάρτυρος τοῦ νέου τοῦ ἐν Σέρραις († 1808)

Μπορείτε να παρακολουθήσετε LIVE απο τον καθεδρικό ιερό ναό της Παναγίας Παντοβασίλισσας τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία την Κυριακή 4 Απριλίου και ώρα 07:00 ΕΔΩ 

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ, Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΑΣ ΟΔΟΣ

Ὁ ἄνθρωπος ζητᾶ ἀπό τόν Θεό νά τοῦ προσφέρει ζωή, ἀγαθά, ὑγεία, βεβαιότητες τόσο γιά τόν παρόντα χρόνο καί κόσμο, ὅσο καί γιά τήν αἰωνιότητα. Ἀντίθετα, βλέπουμε τόν Θεό, στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί ἐπάνω στόν σταυρό, νά προσφέρει στόν ἄνθρωπο ὡς δῶρο τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό (Ἑβρ. 4,14 καί 5,1), ὡς θυσία γιά ὅλες τίς ἀνθρώπινες ἁμαρτίες, τίς ἐπιλογές μας ἔργω καί λόγω, τίς πράξεις καί τίς παραλείψεις, μέ τίς ὁποῖες χωριζόμαστε ἀπό ἐκεῖνον. Ἡ αὐτοπροσφορά τοῦ Χριστοῦ γίνεται κλήση γιά ὅλους μας νά πορευθοῦμε σέ μία ζωή μετανοίας καί ἀγάπης. Ἀντί νά περιμένουμε ἀπό τόν Θεό ἤ καί τούς συνανθρώπους μας, νά κάνουμε ἐμεῖς τό βῆμα, τήν ἀρχή.

Ὑπακοή στό θεῖο θέλημα

Ἐπάνω στόν σταυρό ὁ κόσμος βρῆκε καί πάλι τόν ἀληθινό του προορισμό. Γιατί ὁ κόσμος δημιουργήθηκε ἀπό τόν Τριαδικό Θεό γιά νά μετάσχει στή δόξα του. Νά κοινωνεῖ μέ τόν Θεό, νά φωτίζεται ἀπό ἐκεῖνον καί νά μοιράζεται τό φῶς τῆς αἰωνιότητος καί τῆς ζωῆς. Τήν ἴδια στιγμή ὁ κόσμος ὑπάρχει καί γιά χάρη τοῦ ἀνθρώπου.

Γιά νά μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος ὄχι ἁπλῶς νά ἐπιβιώνει ἐντός του, ἀλλά καί νά γνωρίζει διά τῆς φυσικῆς θεωρίας, μέσα δηλαδή ἀπό τήν ὀμορφιά καί τήν ἁρμονία τῆς κτίσης, ποιός εἶναι ὁ δημιουργός. Προϋπόθεση γι’ αὐτήν τήν ὁδό εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὁ ἄνθρωπος ἀρνήθηκε νά ὑπακούσει μέ ταπείνωση στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά ὁδηγηθεῖ στή διακοπή τῆς κοινωνίας μαζί του, στήν πτώση. Ὁ Χριστός ἐπάνω στόν σταυρό μπορεῖ νά φαίνεται ὅτι πεθαίνει διαπομπευμένος καί ἔχοντας ἀπορριφθεῖ ἀπό τούς ἀνθρώπους, τήν ἴδια στιγμή ὅμως «ἡ δύναμίς του ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Γι’ αὐτό καί γίνεται ὁ βασιλιάς τῆς δόξης. Ἐπειδή ἀποδέχεται μέ ταπείνωση τό θέλημα τοῦ Πατρός του καί τήν ἴδια στιγμή ἐπειδή ἀνέχεται οἱ ἄνθρωποι νά γίνονται ὄργανα τοῦ πονηροῦ, ὁ ὁποῖος μέ κάθε τρόπο προσπαθεῖ νά τόν θανατώσει, γιά νά μπορεῖ νά χαρεῖ τόν θρίαμβο τοῦ κακοῦ στόν κόσμο καί τήν ἀλλαγή σκοποῦ τῆς δημιουργίας.

Ἀλλαγή πορείας

Ἐπάνω στόν σταυρό ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά ἀγαπήσει, νά συγχωρήσει, νά προσφερθεῖ καί νά λυτρωθεῖ. Αὐτός ὁ δρόμος δέν εἶναι ἠθικοῦ περιεχομένου, ἀλλά ὑπαρξιακοῦ. Ἀλλιῶς, ἡ χριστιανική πίστη θά ἀποσκοποῦσε στό νά γίνουμε καλύτεροι ἄνθρωποι. Σέ μία τέτοια περίπτωση δέν χρειαζόταν ὁ Χριστός νά γίνει ἄνθρωπος ἤ καί νά σταυρωθεῖ, διότι ἡ καλυτέρευση τῆς ζωῆς μας ἔχει νά κάνει μέ τήν ἔμφυτη κοινωνικότητα τοῦ ἀνθρώπου, μέ τούς νόμους καί τήν ὀργάνωση τοῦ κράτους, ὅπως ἐπίσης καί μέ τήν ἰδεολογία καί τή φιλοσοφία. Καλούμαστε στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας νά κοινωνοῦμε «Ἰησοῦν Χριστόν, καί τοῦτον ἐσταυρωμένον» (Α´ Κορ. 2,2), δηλαδή νά προετοιμάζουμε τήν καρδιά καί ὅλη μας τήν ὕπαρξη, ψυχή καί σῶμα, ὥστε ἐκεῖνος νά κατοικεῖ ἐντός μας. Ἡ ἠθική στάση ἀκολουθεῖ τήν κοινωνία μέ τόν Χριστό. Μόνο μέ τήν πίστη καί τήν κοινωνία μαζί του εἶναι δυνατόν νά ἀγαπήσουμε ἀληθινά, ἀκόμη καί τούς ἐχθρούς μας. Νά θυσιάσουμε τά δικαιώματά μας. Νά λυτρωθοῦμε ἀπό τόν θάνατο καί νά ἐλπίσουμε στήν ἀνάσταση. Αὐτή εἶναι ἡ ζωή τοῦ σταυροῦ.

Ἡ σταυροαναστάσιμη ζωή

Ἐπάνω στόν σταυρό ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά δώσει στόν Ἐσταυρωμένο ὡς ἀντίδωρο γιά τήν προσφορά του τίς ἁμαρτίες. Νά ἀφήσει κατά μέρος τήν αἴσθηση ὅτι ἔχει δικαιολογίες γιά τά πάθη, τίς κακίες, τή μικρότητά του. Ὁ σταυρός ἀποκαλύπτει τό ψέμα στό ὁποῖο ἔχουμε ἐπιλέξει νά ζοῦμε. Δέν εἶναι παντοδύναμος ὁ κόσμος. Δέν εἶναι ὅ,τι βλέπουμε ἡ μοναδική ἐπιλογή μας. Μένουμε στόν κόσμο, διότι ἡ κλήση μας εἶναι νά βροῦμε τήν ὁδό τῆς σωτηρίας σ’ αὐτόν. Ἀγωνιζόμαστε νά φυλαχτοῦμε ἀπό τήν ἁμαρτία. Νά ἀσκηθοῦμε διά τῆς προσευχῆς καί τῆς νηστείας στήν κοινωνία μέ τόν Θεό καί στήν ἔννοια γιά τόν πλησίον μας. Νά διαπιστώσουμε τίς ρίζες τῶν παθῶν πού μᾶς ρυπαίνουν. Δέν εἶναι ὁ Θεός πού μᾶς ἀποστρέφεται. Εἶναι ἡ καρδιά μας πού μᾶς τραβᾶ πρός τόν κόσμο καί τά βάρη του, πού δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά τόν ἀποδεχθοῦμε. Ἐκεῖνος κατεβαίνει συνεχῶς στή ζωή μας καί ταυτόχρονα ἀνεβαίνει στόν σταυρό γιά νά μᾶς δείξει ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος.

Μετάνοια, λοιπόν, καί ἀληθινή ζωή μέσα στόν κόσμο καί ὄχι φυγή ἀπό αὐτόν. Σταδιακή ἐλάττωση τῆς ἐκκοσμίκευσης καί υἱοθέτηση τῆς σταυροαναστάσιμης ζωῆς. Γιατί αὐτός εἶναι τελικά ὁ δρόμος τοῦ σταυροῦ. Ἡ πεποίθηση καί ἡ βίωση τῆς Ἀνάστασης. Σέ ἕναν κόσμο χωρίς ἐλπίδα αἰωνιότητας, ὅπου ὁ πόνος φαίνεται ἰσχυρός καί θριαμβευτής καί ὅπου ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νά λησμονήσει καί τά πάθη καί τίς δοκιμασίες καί τόν θάνατο, ἡ χριστιανική ζωή εἶναι ἠθελημένη πορεία πρός τόν σταυρό, μέ τήν ἐλπίδα ὅμως καί τήν προσδοκία τῆς ἀνάστασης. Ξέρουμε ὅτι ὅπως ὁ Κύριος ἀναστήθηκε, τό ἴδιο θά γίνει καί μέ μᾶς. Καί τότε βλέπουμε τόν κόσμο ὅπως ἀληθινά πλάστηκε. Γιά νά μετέχει καί αὐτός, ἀλλά καί ἐμεῖς στή δόξα τοῦ Θεοῦ «ἐν Χριστῷ». Ἡ ὁδός λοιπόν τῆς χαρμολύπης τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀνάστασης ἄς εἶναι τό δῶρο πού ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό, καθώς προσκυνοῦμε στή μέση τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς τόν Τίμιο Σταυρό στούς ναούς μας καί τά ὑπόλοιπα θά μᾶς προστεθοῦν!

π. Θ.Μ

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Ἑβρ. δ ´14 - ε´ 6)

Ἰησοῦς, ὁ μέγας Ἀρχιερεύς

Ἀδελφοί, ἔχοντες οὖν ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας. Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιε - ρέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ’ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. Προσερχώμεθα οὖν μετὰ παῤῥησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν. Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν, μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν· καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. Καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ Ἀαρών. Οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ’ ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε· καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.

Μετάφραση τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς

Ἀδελφοί, ἀφοῦ, λοιπόν, ἔχουμε μέγα ἀρχιερέα, ὁ ὁποῖος ἔχει διέλθει τούς οὐρανούς, δηλαδή τόν Ἰησοῦ τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά εἴμαστε σταθεροί στήν πίστη μας. Γιατί δέν ἔχουμε ἀρχιερέα ὁ ὁποῖος δέν μπορεῖ νά συμπάσχει μέ τίς δικές μας ἁμαρτίες, ἀλλ᾿ ἀρχιερέα ὁ ὁποῖος ἔχει ὑποστεῖ πλήρως πειρασμούς μέ ὅλους τούς τρόπους (στό ἀνθρώπινο σῶμα του), χωρίς ὅμως ἁμαρτίες. Ἑπομένως, ἄς προσέλθουμε μέ θάρρος στόν θρόνο τῆς χάριτος γιά νά λάβουμε συγχώρεση καί νά βροῦμε χάρη γιά ἔγκαιρη βοήθεια. Κάθε ἀρχιερέας, λοιπόν, ὁ ὁποῖος προέρχεται ἀπό ἀνθρώπους, ἐγκαθίσταται στό ἀξίωμα, γιά νά τελεῖ ἐκεῖνα πού πρέπει νά προσφέρονται στόν Θεό, ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων, γιά νά προσφέρει δῶρα καί θυσίες ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν τους, ἀφοῦ μπορεῖ νά εἶναι συγκαταβατικός μέ ὅσους ἁμαρτάνουν ἀπό ἄγνοια καί πλάνη, ἐπειδή καί ὁ ἴδιος (ὡς ἄνθρωπος) ἔχει ἀσθενή φύση· καί γι᾿ αὐτήν τήν ἀσθενή φύση του εἶναι ὑποχρεωμένος νά προσφέρει θυσίες καί γιά τίς δικές του ἁμαρτίες, ὅπως προσφέρει γιά τίς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ. Καί δέν ἐγκαθίσταται κανείς ἀπό μόνος του στό ἀρχιερατικό ἀξίωμα, ἀλλ᾿ ἐγκαθίσταται ἅμα κληθεῖ ἀπό τόν Θεό, ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ Ἀαρών. Κατά τόν ἴδιο τρόπο καί ὁ Χριστός δέν ἀποφάσισε αὐθαίρετα ὁ ἴδιος νά γίνει ἀρχιερέας, ἀλλά τόν ἔκανε ὁ Θεός-Πατέρας (κατά τήν ἄχρονη γέννησή του), ὅταν τόν προσφώνησε καί τοῦ εἶπε· «Ἐσύ εἶσαι ὁ Υἱός μου, ἐγώ σέ γέννησα σήμερα»· ὅπως λέγει (ἡ Γραφή) καί σ᾿ ἄλλο σημεῖο· «Ἐσύ εἶσαι αἰώνιος ἱερέας κατά τήν τάξη Μελχισεδέκ». (Ἀπό τή νέα ἔκδοση: Ἡ Καινή Διαθήκη, τό πρωτότυπο κείμενο μέ νεοελληνική ἀπόδοση τοῦ ὁμοτ. καθηγ. Χρ. Βούλγαρη, ἔκδ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ)

πηγή : Φωνή Κυρίου